Pere Hendeza: La bellezza della semplicita

Moc piękna prostoty. Włoski tekst, po którym spodziewałam się bardzo wiele i poświęciłam sporo czasu na jego tłumaczenie. Nie zawiodłam się. Autor porusza tematykę zanikającej w naszych czasach empatii i umiejętności cieszenia z drobnostek.

Co raz częściej jej szukam we wszystkim, bo zdaję sobie sprawę, że często nam jej brakuje. Prostoty takiej, jak przebywanie z bliskimi i dzielenia się nią z tymi, którzy błędnie nazywają ją "zwykłą rzeczą". Proste piękno jest w nas, a nie tylko w tym, co robimy.

Zatracamy się w pracy, szkole, ciągłej pogoni za szczęściem, a gdzie miejsce na miłość? Gdzie czas dla rodziny i przyjaciół? Pozwalamy wciągnąć się w bezsensowny wyścig szczurów zamiast zatrzymać się na chwilę i podziękować za to, co już mamy.

I chciałbym uczcić piękno małych rzeczy, którego być może nie zauważamy od razu, ale wiemy, że takie piękno zachwyca najbardziej. Mówię o tych prostych gestach, które zdarzają się każdemu, musimy tylko nauczyć się je dostrzegać we właściwych momentach.

Ciepły uśmiech, przytulenie, pokrzepiające uściśnięcie ręki... znajdź w tych gestach wsparcie i ciepło. Ciesz się nimi, wierz, że masz przyjaciół, którzy ci pomogą i też ich wspieraj. Przekazuj dalej dobro.

W tych czasach, jednocześnie delikatnych i brutalnych, w których żyjemy to wszystko jest dla mnie nadzieją i siłą. Jesteśmy otoczeni przez tyle piękna, ale jesteśmy tylko ludźmi i często go nie zauważamy. To od nas zależy dostrzeżenie go i dzielenie się nim. W czasach takich jak te, kiedy słowo podziału społecznego jest używane w nadmiarze... dzielmy się pięknem, to dla nas dobre.

Powietrze jest ciężkie od zbrodni, cierpienia i nienawiści. Czy my, prości ludzi nie mający wpływu na pewne decyzje też musimy być źli? Czy musimy ulegać presją społecznym, tępiącym mniejszości narodowe, religijne czy ludzi o innym kolorze skóry? Człowiek to człowiek, traktujmy go więc jak człowieka, bez względu na to, jak inny od nas jest.